Čo­vje­ku Bog da­de oči da vi­di svje­tlost, da sre­ta sre­ću, da vi­di svi­jet, ži­vo­tu da se ra­du­je, da no­si to­plo­tu, da stva­ra i svje­tlost i sre­ću za čo­vje­ka. Da­nas čo­vjek kod oči­ju je sli­jep i ne vi­di i ne tra­ži svje­tlost i ne vi­di i ne tra­ži sre­ću. Bje­ži i od svje­tlo­sti i od sre­će. Čo­vje­ko­va du­ša sva­ki tre­nu­tak pra­ti vri­je­me i pu­te­ve. To­plu i ra­do­snu du­šu ubi­ja ne­prav­dom uči­nje­na bol, uvre­da i po­vre­da. Oži­ljak i po­vre­da se sla­žu u ku­ću, du­ša u pat­nju, a sva­ko­dnev­no i ku­ća du­še je po­vri­je­đe­na i te­me­lje ku­će sla­bi. A ka­da ku­ća du­še osta­ne bez te­me­lja i čo­vjek po­sta­je hla­dan, tu­žan, ne­sre­ćan, usa­mljen, osa­mljen i od­ba­čen. Za du­šu ra­nje­nu kod čo­vje­ka kri­vi su lju­di i svi­jet, ohol i se­bi­čan. Sva­ki dan čo­vje­ka ra­nja­va­ju bez­du­šni­ci i pra­ve ra­ne du­bo­ke ra­do­snoj i če­sti­toj du­ši. Če­sti­ta du­ša sva­ku ra­nu od­bo­lu­je, a če­sto je ne­moć­na da ih is­ci­je­li i iz­li­je­či već je pri­ti­snu ne­da­će i bo­le­sti. Če­sti­ta du­ša po­klek­ne i pad­ne u ne­mi­lost kod bez­du­šni­ka, kod bez­duš­ja. Bez du­še je da­nas i do da­nas svi­jet. Svi­jet ne­ma mi­lo­sti i pri­stoj­no­sti pre­ma čo­vje­ku kao da čo­vjek ne­ma i ne no­si ljud­sku du­šu i pri­ro­du. S pra­znom du­šom sr­ce je hlad­no. S hlad­nim sr­cem čo­vje­ku ne mo­že ni do­bra du­ša po­mo­ći, još ma­nje, do­ni­je­ti sre­ću i to ma­lo sre­će što ima od bez­du­šni­ka po­bjeg­ne u ne­po­vrat. I, evo, da­nas je ka­ko je­ste. Bez­du­šni­ci ne zna­ju da du­ša žu­di i tra­ži slo­bo­du i da slo­bo­du ša­lje i svi­je­tu i čo­vje­ku. Bez­du­šni­ci ne da­ju čo­vje­ko­voj du­ši slo­bo­du či­ne­ći za­do­volj­stvo se­bi kod ba­ha­to­sti, oho­lo­sti, sla­vo­lju­blja, sre­bro­lju­ba. Oti­ma­ju du­ši i mir i slo­bo­du i mi­lo­sr­đe i mi­lost. Bez­du­šni­ci vr­še pre­si­ju na du­šu čo­vje­ka i re­pre­si­ju na um spu­ta­va­ju­ći du­šu raz­dro­be je i raš­če­re­če. Bez­du­šni­ci is­klju­či­vo žu­de za ma­te­ri­jal­nim za­do­volj­stvom i za njih je to sre­ća i ži­vot. Ne mo­gu oni da osje­te du­šu, da osje­te ne­ma­te­ri­jal­nu sre­ću i za­do­volj­stvo. Ne­ma­ju oni sr­ca, lju­ba­vi i sr­ča­no­sti za sre­ću dru­gog čo­vje­ka. Bez­du­šni­ci ima­ju strast i stra­sti za bez­du­šno za­do­volj­stvo, za sva­ki čas i dan. Kod bez­du­šni­ka ne­ma do­bro­te, mi­lo­sti i hu­ma­no­sti za dru­gog čo­vje­ka. Za njih je čo­vjek kao ro­ba ko­ja se ko­ri­sti za sva­ko­dnev­ne svr­he, da strast i stra­sti bez­duš­ja za­do­vo­lje. Bez­du­šni­ci ne­ma­ju kod sr­ca i sr­ča­nih ot­ku­ca­ja im­pul­se za či­ste i če­sti­te du­še. Bez­du­šni­ci u sva­kom vre­me­nu či­ne ne­vo­lje i zla svi­je­tu. Ne zna­ju da je čo­vje­ku još Bog dao i ru­ke da do­bra stva­ra i do­no­si se­be i svi­je­tu, a bez­du­šni­ci i ru­ka­ma či­ne zla ne sa­mo da oti­ma­ju od dru­gog čo­vje­ka ne­go ga mu­če i još ga i ubi­ja­ju. A od mu­če­nič­ke du­še uze­to je i pro­kle­to, a pro­kle­to ne mo­že ima­ti ni sre­ću ni svje­tlost, a iz­gu­bi­će čo­vjek Bož­ji dar, da­ro­ve uze­će mu Bog. Ako ne sa­da, uze­će ih u ovom ili u onom vre­me­nu. Bog ima za sva­kog čo­vje­ka vri­je­me i mje­sto, ima i mi­lost i da­je čo­vje­ku da ide pu­tem ko­jim ho­će, ko­jim po­že­li i dok Go­spod mi­lu­je isto­vre­me­no i opo­mi­nje čo­vje­ka da otvo­ri oči i pri­mi svje­tlost da i u hlad­no sr­ce to­plo­tu pu­sti i pre­da čo­vje­ku u ru­ke. Bog sve lju­de upi­še u knji­ge. U Bož­joj knji­zi je stvar­nost i isti­na. Ne­ma pre­va­re. Bog se ne da pre­va­ri­ti. Bog od čo­vje­ka tra­ži nje­go­vu svje­tlost i mi­lost i do­bi­će tra­že­no, vi­dje­će uči­nje­no. Kod bez­du­šni­ka ne­ma svje­tlo­sti ni mi­lo­sti. Čo­vjek bez­du­šnik sr­ce otru­je i za­le­di. Svje­tlost je iz ku­će pro­tje­rao i šta ta­mo mo­že­mo da na­đe­mo i šta ta­mo da tra­ži­mo. Ta­mo su led i hlad­no­ća. Ta­mo ne­ma mi­lo­sti i prav­de. Ta­mo se sa­mo iz­vla­či krv iz ve­na i du­ša ubi­ja. Za­što svi­jet do­pu­šta i zlo i ne­sre­ću i do­kle ta­ko? Za­što lju­di ne ka­žu ne da je pre­mno­go ne­go ‘’ne mo­že ta­ko ni se­kund da­lje’’. Ne­ma se vre­me­na za pi­ta­nja, ne­ma se vi­še vre­me­na za če­ka­nje, ne­ma se vre­me­na ni za za­rez, a ka­mo­li za tač­ku. Mo­ra se čo­vjek spa­si­ti i ljud­ski rod sa­ču­va­ti. Ne­ka mi se ne za­mje­ri, svi­jet mi sve vi­še li­či na hor­de i uho­de. Svi­jet mi li­či na ažda­ju ko­ja ho­će ne sa­mo ži­va čo­vje­ka, ne­go či­ni mi se i mr­tva da ki­da i pro­gu­ta. Svi­jet je iz­gu­bio ra­zum i du­šu, svje­tlost je is­tje­rao iz oči­ju, sr­ce pre­tvo­rio u ka­men, a ve­ne u led. Da­nas je u svi­je­tu žde­ra­nje i or­gi­ja­nje, ali gdje će sti­ći svi­jet, svi­jet sli­je­pi, u sli­je­pu uli­cu, u nig­di­nu. Šta će Bog ura­di­ti sa svi­je­tom po­ka­za­će vri­je­me i vre­me­na i knji­ga će za­pi­sa­ti i ka­zi­va­ti, a knji­ga će i put po­ka­za­ti. Knji­ga svje­tlo­sna pre­su­du će do­ni­je­ti i ta­da svi­jet ne­će se pi­ta­ti, daj Bo­že opo­me­nu bla­gu svi­je­tu. Ne­moj po­sla­ti zbi­lju stra­šnu. Mo­že­mo mi ura­di­ti još ne­što to­plo još da­nas da svje­tlost do­đe sju­tra. Ko ne vi­di da­nas, ne­će vi­dje­ti ni sju­tra. Ko ne vi­di ka­ta­stro­fe taj je sam ka­ta­stro­fa. Ko ne vi­di zlo taj je i sam zlo. Ko da­nas ne­će da se do­zo­ve, taj se ne­će ni sju­tra po­ka­ja­ti. Tra­ži­mo u knji­zi šan­su, po­sled­nju šan­su i do­bi­će­mo je. Ako ne po­tra­ži­mo knji­gu Bož­ju i svje­tlost, po­stra­da­će­mo. Ka­da nas ze­mlja i svje­tlost hra­ne, za­što či­ni­mo to što ra­di­mo? Mo­že svje­tlost da nas osta­vi, a ze­mlja da pre­sta­ne da nas hra­ni. Ne bih re­kao da je još kraj kra­ja do­šao, ali se pla­šim da ga mi zo­ve­mo i tra­ži­mo. Ni­je me strah i ne pla­šim se za se­be i ko sam ja gre­šnik i smrt­nik, ali me pro­ga­nja i mo­ri čo­vje­ko­vo sle­pi­lo i bez­duš­je. Tra­žim svje­tlost i kod čo­vje­ka. Naj­te­že je i gri­jeh je, bez opro­šta­ja, ka­da čo­vjek ko­ji no­si svje­tlost i to­plu du­šu pla­ti ra­čun za sli­jep­ca i bez­du­šni­ka. I to je stra­šno, ali i to će Bož­ja knji­ga za­pi­sa­ti i za­pam­ti­ti i raz­ri­je­ši­ti s vre­me­nom i na vri­je­me. U knji­zi je svje­tlost kod knji­ge su i na­gra­de, kod knji­ge Bož­je su i ka­zne i po­kaj­ni­ce i po­ka­zni­ce. Bož­ja knji­ga ne vo­li si­lu. Knji­ga će uda­vi­ti sil­ni­ka, sli­jep­ca i bez­du­šni­ka. Bož­ja knji­ga još če­ka i po­ka­zu­je čo­vje­ku svi­jet. I čo­vjek još če­ka da mu Bož­ja knji­ga svje­tlo­sti po­ka­že put.

Pi­še: Vu­kić Ga­ro Braj­ko­vić